SchattengesangIn kalter Nacht voll Silbermond,
der Eule Schrei klang weit...
das Mädchen fand wohl keinen Schlaf,
griff Mantel sich und Kleid.
Ging fort, weit in die Dunkelheit,
der Warnung unbedacht, dass:
"...Geisterstimme heller Klang voll Unheil füllt die Nacht...".
So kam sie an des Berges Fuss,
im Feenmonden Licht,
als ferner Stimme Lied erklang,
dass klagend Herz zerbricht.
Und sah durch Schatten, silberweiss,
der Sängerin Gestalt:
so zart, wie heller Morgengrau,
doch Augen, still und kalt.
Fern aller Zeit, der Seele Geleit,
der Einsamkeit klang im stillen Gesang...
Das Lied verklang im Nachtwinds Flug,
die Sängerin schwieg still,
nur eine Träne, stumm geweint,
sprach, was sie singen will.
Das Mädchen war so tief berührt,
so sprach sie: "bleib nicht stumm,
denn Euer Lied erfüllt mein Herz,
weiss ich auch nicht warum!"
Die Sängerin trat zu ihr hin,
bang hoffend schien ihr Blick,
griff schüchtern nach des Mädchens Hand...
nun gab es kein Zurück.
Sie sang ein Lied für sie allein,
die folgte still gebannt
der Sängerin den Berg hinauf,
zur höchsten Klippe Rand.
Fern aller Zeit, der Seele Geleit,
der Einsamkeit klang im stillen Gesang...
Dort sang die Sängerin ihr Lied
von dunkler Schicksalsnacht,
die, wohl vor mehr als hundert Jahr'n,
ihr tiefste Not gebracht:
ein junger Mann schwor ihrem Herz
in früher Liebe Glück...
doch ihres Vaters blinder Hass
verwehrte dies Geschick.
Er schrie: "niemals im Leben
sollt ihr Euch ganz gehör'n",
so planten sie im frühen Tod
die Liebe zu beschwör'n.
Doch war der Fluch des Vaters arg,
erreichte sie selbst dort,
er trennte ihrer beide Seelen...
verbannte sie an diesen Ort.
Fern aller Zeit, der Seele Geleit,
der Einsamkeit Klang im stillen Gesang...
Śpiew CieniaW zimną noc pełnia srebrnego księżyca,
Krzyk sowy rozbrzmiewał daleko?
Dziewczyna nie znalazła snu,
Chwyciła płaszcz i sukienkę.
Poszła daleko, daleko w ciemność,
Nie rozważyła ostrzeżenia, że:
?dźwięk głosu duchów napełnia noc nieszczęściem?.
Weszła na górę
W świetle czarodziejskiego księżyca,
Daleki głos piosenki brzmiał,
Że żalące się serce pękło.
I widziała przez cień, srebrną biel
Postać śpiewaczki:
Tak delikatną, jak szarość poranka,
Jej oczy, milczące i zimne.
Daleko od czasu, orszak duszy,
Samotność dźwięczy w cichym śpiewie?
Pieśń rozbrzmiewała w locie nocnego wiatru,
Śpiewaczka milczała,
Tylko jedna łza, niemo wypłakana,
Powiedziała, co ona chce zaśpiewać.
Dziewczyna była tak głęboko poruszona,
Że powiedziała: ?odezwij się,
Ponieważ twoja pieśń wypełniła moje serce,
Sama nie wiem, dlaczego!?.
Śpiewaczka zbliżyła się do niej,
Jej spojrzenie świeciło niepokojącą nadzieją,
Chwyciła nieśmiało rękę dziewczyny?.
W tej chwili nie było już odwrotu..
Śpiewała pieśń tylko dla niej,
Która skutkowała cichym oczarowaniem
Śpiewaczka weszła na górę,
Na brzeg najwyższej skały.
Daleko od czasu, orszak duszy,
Samotność dźwięczy w cichym śpiewie?
Tam śpiewała swoją pieśń
Od ciemnej mocy losu,
Która, ponad sto lat temu,
Przyniosła jej głębokie cierpienie:
Młody mężczyzna przysiągł jej sercu
Szczęście miłości?
Ale ślepa nienawiść jej ojca
Zatrzymała przeznaczenie.
On krzyczał: ?nigdy w życiu
Nie powinnaś do nikogo należeć?,
Więc zaplanowała w czasie rychłej śmierci
Przysiąc miłość.
Jednak przekleństwo ojca było złowrogie
On rozdzielił ich dusze?
Skazane na wygnanie w to miejsce.
Daleko od czasu, orszak duszy,
Samotność dźwięczy w cichym śpiewie...
