Sieh', Mein Geliebter, Hier Hab' Ich Gift "Schatten, Schatten komm' herbei, auf diesem Lager harrt ein Leib! Die Brust, die unstet Steigt und sinkt, der Atem neues Leid nur bringt...!" Ein Seufzen, schwach, er zittert arg, sein trüber Blick nimmt nichts mehr wahr, sein Stummer Mund Sagt: "Laß' mich geh'n!", und jede Faser scheint zu flehen. In Schmerzen mein Geliebter liegt, als hätt' die Zeit den Tod besiegt...
Als er erneut die Augen schließt, hoff' ich, daß er die Nacht begrüßt. Seine Hand ist kalt, er spürt mich nicht ..., doch plötzlich dreht er sein Gesicht direkt zu mir und sieht mich an, hebt leicht das Haupt und flüstert dann: "Laß' mich Sterben, laßf' mich geh'n! Ich kann bereits die Andern seh'n!" Dreimal Spricht er's mit klarem Blick, dann sinkt ins Kissen er zurück ...
Mein Mantel liegt schwer auf dem Tisch, aus seiner Tasche nehme ich den kleinen Flacón, blau-violett und setz' mich zu ihm an das Bett. "Hier hab' ich Gift, Geliebter mein, dies wird beenden Leine Pein!" Ich hebe sanft den Kopf ihm am, so Schwach ist er, daß er kaum schlucken kann. "Kein Tropfen soll verschwendet sein, denn dies hier läßt den Tod herein...!"
Er leert das Glas bis auf den Grund, ein Lächeln umspielt seinen Mund. Ich bette seinen Kopf zurück, er sieht mich an mit klarem Blick...
Die Morgensonne scheint warm in den Raum, ich schaue ins Licht, es ist wie im Traum, denn ich seh' am off'nen Fenster ihn steh'n mit gütigem Lächeln, so wunderschön! Ich lchle zurück, er neigt leicht das Haupt, winkt sanft mir zum Abschied und löst sich dann auf...
Ich küsse den Leichnam, berühr' seine Hand, seine Züge sind friedlich, weich und entspannt. Mein Geliebter ist fort, nur sein Leib ist geblieben ..., ihn werd' ich begraben. "RUHE IN FRIEDEN ..."
Spójrz, mój ukochany, tu mam truciznęDuchy, duchy, przybądźcie tu, w tym łożu czeka ciało. Pierś, która podnosi się i opada, oddech przynosi tylko nowe cierpienie?.! Westchnienie, bezsilne, on drży, jego mętne spojrzenie nie ogarnia więcej nic prawdziwego, jego usta mówią bezgłośnie: ?Każ mi odejść!? i każde włókno lśni prośbą. Mój ukochany leży w bólach, jakby nadszedł czas śmierci?.
Gdy on znowu zamyka oczy, mam nadzieję, że wita noc. Jego ręce są zimne, on mnie nie czuje?, jednak nagle obraca twarz bezpośrednio do mnie i patrzy na mnie, podnosi lekko głowę i wtedy szepcze: ?Każ mi umrzeć, każ mi odejść?! Ja mogę już widzieć innych!? Trzykrotnie mówi z jasnym spojrzeniem, później z powrotem opada w poduszkę?
Mój płaszcz leży na stole, biorę ze swojej torby mały flakon, niebiesko-fioletowy i siadam obok niego na łóżku. ?Tu mam truciznę, mój kochany, to zakończy ciąg udręk!? Podnoszę delikatnie jego głowę, jest tak bezsilna, że on ledwo może połykać. ?Żadna kropla nie może być zmarnowana, ponieważ tam, w środku, pozostawiona jest śmierć?!?
On opróżnia szklankę do dna, uśmiech gra na jego twarzy. Z powrotem układam jego głowę, on spogląda na mnie jasnym spojrzeniem?
W pokoju świeci ciepło poranne słońce, spoglądam na światło, to jest jak we śnie, ponieważ widzę go w otwartym oknie, stojącego z serdecznym uśmiechem, tak przepięknym!
Wstaję, on pochyla lekko głowę, delikatnie kiwa mi na pożegnanie i później umiera?
Całuję jego zwłoki, dotykam jego ręki, jego rysy są spokojne, łagodne, odprężone. Mój ukochany jest daleko, tylko jego ciało pozostało?, zostanie przeze mnie pogrzebane. ?SPOCZYWAJ W POKOJU??
