Lacrimosa

Dzisiaj trochę prowokująco bo temat o Lacrimosa. Zespół przez jednych czczony i uwilbiany ze statusem kultowy a przez drugich opluwany, wyzywany od gejów itp. Ja osobiście jestem obojętny, nie posiadam żadnej płyty Lacrimosa, ale słuchałem wszystkie i śledzę ich rozwój. Co ciekawe ale w Polsce grupa zyskała na popularności po wydaniu płyty Inferno i odnoszę wrażenie będąc na ich koncercie w Krakowie w Hali Wisły, że większość przyszła tylko po to aby usłyszeć Copycat. Ale od początku. Nazwa zespołu oznacza "pełnia łez" i została zaczerpnięta prawdopodobnie z niedokończonej części Requiem d-moll Mozarta, który jest wielkim natchnieniem lidera Tilo Wolffa. Zespół powstał w 1990r. z inicjatywy Tilo Wolffa i działał jako jednoosobowy projekt. Z początku Tilo pisywał swoje wiersze do niemieckich czasopism muzycznych by później wydać pierwsze dwa utwory na kasecie Clamor. Choć ich jakość pozostawia wiele do życzenia materiał szybko się sprzedał a sam Tilo widząc obrót sprawy zakłada w 1991r. własną wytwórnię Hall Of Sermon aby samemu pilować spraw Lacrimosa ale i wydawać ulubione zespoły ze sceny gothic/wave. Oczywiście Tilo korzysta przy nagrywaniu płyt z muzyków sesyjnych ale całość muzyki i teksty wychodzą z jego ręki. Debiut Lacrimosa ukazuje się w 1991r. Płyta Angst (Strach) według mnie to jedno z najmroczniejszych dzieł zespołu. Chciaż muzycznie album brzmi trochę "pudełkowo" i sztucznie daje się zauważyć potencjał lidera. Melancholijne utwory z przejmującym głosem Tilo zbierają szybko wokół Lacrimosa rzesze fanów. W 1992r. wychodzi drugi album Einsamkeit (Samotność). Tytuł został idealnie dopasowany do klimatu albumu. Utwory są jeszcze bardziej melancholijne niż na Angst a Tilo śpiewa tak, że ciarki ma się na plecach. W jednym z utworów zostaje nawet wykorzystany fragment z "przemówieniem" papieża Polaka. Rok później ukazuje się trzeci album dla mnie najlepszy w całej karierze zespołu nieodżałowana Satura (Nasycenie). Tilo do dziś twierdzi, że to najgorszy jego album, nagrywając go był całkowicie wypalony z pomysłów i nawet kilkakrotne zmiany studia nie wniosły porządanego efektu końcowego. Ja się z tym nie zgadzam to wspaniały album, słychać wyraźnie postęp w komponowaniu poszczególnych utworów ich rytmice a teksty są bardzo dojrzałe. To ostatni album zespołu zawierający tylko sześć nagrań i nagrany tylko z wokalem Tilo. Sam lider twierdzi, że tylko żeński wokal może jeszcze ożywić jego muzykę. Propozycję składa niejakiej Anne Numi, którą zobaczył w zespole Two Witches, a który supportuje Lacrimosa na trasie po Niemczech. Anne zgadza się na dołączenie do lacrimosa i od tego momentu zespół staje się duetem a ich pierwsze dzieło to mini album Schakal, który staje się zapowiedzią nowego albumu Inferno (Piekło) z 1994r. Zmieniło się wiele, muzyka stała się bardziej pełna, po0jawiły się nowe instrumenty a przede wszystkim zniknął automat perkusyjny odpowiedzialny za surowe brzmienie poprzednich płyt. W warstwie wokalnej też zmiany bo pojawiają się utowy gdzie udziela się sama Anne (dla mnie to chyba najnudniejsze kompozycje) oraz utwory zaśpiewane razem Tilo + Anne, którego najlepszym przykładem jest pierwszy super hit Lacrimosa - Copycat a zarazem najszybszy utwór jaki nagrał zespół z pochodem stóp jak w zespołach metalowych. Teraz już o Lacrimosa słyszą wszyscy a przede wszystkim Polacy gdyż jest to pierwsza płyta, która ukazała się w naszym kraju. Fani zaczynają szukać starszych płyt a tu cios. Co to jest ? Nikt nie spodziewał się, że tamte płyty tak odbiegają od Inferno, dlatego też na koncertach w Polsce zespół jest lepiej przyjmowany gdy gra utwory począwszy od płyty Inferno. Pełne brzmienie Inferno zawdzięcza muzykom z Barmbek Symphony Orchestra. Od tego momentu Lacrimosa łączy fanów gothic, rock, metal. Idąc za ciosem w 1997r. wychodzi album Stille (Cisza), który wbrew tytułowi jest monumentalnym, pełnym rozmachu dziełem na miarę rock opery z jeszcze większym wykorzystaniem orkiestry symfonicznej. Nie da się ukryć, że sukces komercyjny Inferno pociągnął za sobą rozmach aranżacyjny Stille. Album ten to jedyny taki "szybki" album zespołu. Sukces płyty owocuje wieloma trasami koncertowymi, których zwieńczeniem jest pierwszy album koncertowy zatytułowany Live z 1998r. Osobiście uważam ten album za najlepszą płytę jaką wydała Lacrimosa. Dlaczego album koncertowy ? Dlatego, że geniusz Tilo nie ma granic i facet może sobie pozwolić zagrać na koncertach utwory w bardzo kontrowersyjny sposób. Więc mamy tu utwory wolne z płyt zagrane szybciej, szybkie jeszcze szybciej, długie - krócej. Dzięki temu nawet utwory znane słucha się z ciekawością a prędkość z jaką został odegrany Copycat to już jak na Lacrimosa mistrzostwo świata. Wspomniany na początku koncert w Krakowie ściąga sporą grupę fanów o różnych upodobaniach muzycznych. Zespół na scenie prezentuje się rewelacyjnie, jest luźna atmosfera, Tilo zagaduje do ludzi i zaskakuje jak w jedny z utworów znika z tyłu sceny by powrócić za chwilę ze schowanymi rękami by w pewnym momencie gdy ma byc solo na gitarze ten wyciąga... trąbkę i odgrywa na niej solo. Magia i czar, błyskają flesze. Na koniec oczywiście wymuszony przez fanów głośnym tupaniem i klaskaniem Copycat skwitowany przez Anne słowami "Jesteście na prawdę szaleni !". Wielki zespół, który nie zachowuje się jak gwiazda. W 1999r. ukazuje się Elodia prawdziwa płyta na miarę gothic rock opery nagrana w trzech aktach przez 180 osób z London Symphony Orchestra oraz hamburskiej Staatsoper oraz chór The Rosenberg Ensemble. Płyta opowiada o miłości przyjaciól Tilo i Anne. Nie ma co więcej pisać o płycie, która jest genialna. W 2000r. na dziesiąte urodziny zespołu wychodzi DVD The Live History ukazujący w skrócie historię grupy. W 2001r. wychodzi album Fassade (Fasada), który nie jest już tak genialny jak poprzedni pomimo zachowania elementów orkiestry, gitarowych riffów i wokali Tilo i Anne. To po prostu równy album Lacrimosa. Dwa lata później wychodzi album Echos (Echa). Na tym albumie już czuć nadchodzące nowe. Chyba Tilo sam doszedł do wniosku, że nagrywanie tych samych płyt to błędne koło i właśni dlatego Echos brzmi bardzo eklektycznie dzięki zastosowaniu w utworach do elementów orkiestry dźwięków rodem z płyt elektronicznych i trip-hopowych. Oczywiście elektronika była słyszalna na poprzednich płytach zespołu ale na tej właśnie płycie Tilo daje upust swoim zapędom łącząc elektronikę z całą gamą instrumentów smyczkowych. Dzięki elektronice płyta nabiera też mrocznego charakteru. W 2005r. ukazuje się album Lichtgestalt (Świetlista Postać) gdzie do pomocy nad naganiami Tilo zaprasza białoruską Victor Smolski Symphonic Orchestra, a że Pan Smolski na metalu zjadł zęby słychać bardzo dużo elementów metalowych znanych choćby z płyt Rage i Mind Odyssey ale tu wplecionych w klimat gothic/wave. Dzięki temu płyta zyskuje na świeżości i ma nawet w kilku momentach heavy metalowy feeling. Na 8 maja 2009r. zapowiedziany jest 10 album zespołu Sehnsucht (Tęsknota). Album już krąży po sieci w wersji promo. Nie słyszałem go ponieważ wersja ta zawiera tzw wstawki głosowe, które skutecznie pozbawiają przyjemności słuchania a co za tym idzie obiektywnej oceny płyty.
Zapomniałem napisać, że symbolem zespołu jest postać arlekina, który pojawia się zarówno w logo zespołu jak i na okładkach płyt.
http://www.myspace.com/lacrimosaofficial

	Autor	Wątek: Lacrimosa (Przeczytany 7596 razy)
0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.